Dieletta ♥Na zawsze♥ cz.2 - by Stella

 Weszli do klubu. Violetta rozglądała się za znajomymi. Zauważyła ich jak zawsze przy tym samym stoliku. Chciała podejść, ale zatrzymał ją Diego. Odpiął czarną spinkę, a loki dziewczyny opadły na ramiona.

- Lepiej? - zapytała.

- Lepiej - odparł i podszedł do barku - Koktajl waniliowy - powiedział - Pamiętam, że go uwielbiałaś - mrugnął do niej.

- Gust się zmienia - odparła.

- Truskawkowy? - zapytał.

- Nie wiesz o mnie tyle ile ci się wydaje. Uczulenie - nie poddawała się.

- Czekoladowy? Chyba nie powiesz, że nie lubisz czekolady - gdyby zaprzeczyła byłaby to gruba przesada. Uwielbia czekoladę i mogła by ją jeść na śniadanie, obiad i kolację - Więc czekoladowy. Z zamówionymi koktajlami podeszli do stałego miejsca przyjaciół ze "Studio 21".

- Cześć - powiedziała i wszyscy się odwrócili.

- Vilu jednak przyszłaś - uśmiechnęła się Camila.

- Ta trochę nie miałam wyboru. To jest Diego - powiedziała. Usiedli obok przyjaciół i oglądali występ Leóna, Andrésa, Brodweya, Federico i Marco. Śpiewali "Cuando me voy".  Jak już skończyli, dziewczyny chciały zaśpiewać. Wybrały piosenkę "Alcancemos las estrellas". Violetta dosłownie skamieniała w momencie gdy zobaczyła Rodrigo(koleś przez którego zrobiła się "taka", mam nadzieję, że wiecie o co chodzi). Chyba jednak jej nie zobaczył. Cały czas rozmawiał z barmanem.

 Po skończonej piosence Ludmiła musiała też wystąpić solo. Szybko wybrała piosenkę "Supercreativa" i zaczęła śpiewać. (Nie znalazłam nawet zbliżonego do tego jak powinno być filmiku więc macie sam text ;D)

1:

Inexpresiva o automaticada

Supercreativa o muy apasionada

hacer todo por saber quien eres

Seguir tu camino si asi lo prefieres

Se que te gusta ser tranparente

Ser diferente entre tanta gente

Seguir un sueno y no detenerse

Tu luz brilla y ya se enciende

Ref:

Yo no soy un zombi

yo no soy un robot

Hago mi comino y descurbo quien soy

Vivo como siento y eso me hace cambiar

Soy diferente

unica, unica 2x

Yo no soy un zombi

Yo no soy un robot

Hago mi comino y descrubo quien soy

Yo no soy un zombi

Yo no soy, yo no soy 

un robot

2:

Sin chip ni código de barras

Cantando todo el tiempo

Voy tocanto mi guitarra

Hacerlo toodo para superarse

Ser libre en este mundo

lleno de disfraces

Se que te gusta ser transparente

Ser diferente sntre tanta gente

Seguir un sueno y no detenerse

Tu luz brilla y ya se enciende

Ref:

Yo no soy un zombi

Yo no soy un robot

Hago mi comino y descurbo quien soy

Vivo como siento y eso me hace cambiar

Soy diferente

unica, unica 2x

Yo no soy un zombi

Yo no soy un robot

Yo no soy un zombi 

Yo no soy un robot 

Hago mi comino y descrubo quien soy

Vivo como siento y eso me hace cambiar

Soy diferente

unica, unica 2x

Yo no soy un zombi 

Yo no soy un robot 

Hago mi comino y descrubo quien soy

Yo no soy un zombi

Yo no soy, yo no soy

un robot

Yo no soy

Yo no soy

Yo no soy un robot

 Violetta poczuła się tak jak wcześniej. Jeszcze jak była jej mama. Zrozumiała, że jej nieszczęście nie brało się z tego, że czuła pustkę po mamie, a przynajmniej nie tylko przez to. Sama sobie to zrobiła. Odsuwając się od wszystkich innych, którzy ją kochali, i których ona kochała. Strasznie żałuje, tego jak ich wszystkich traktowała. Była dla nich wredna podczas gdy oni, przymykając oko na jej zachowanie, wciąż byli przy niej. Nie zauważała tego. Gdyby León i Federico nie powstrzymywali jej (wręcz siłą) przed wagarowaniem, by spotkać się z Rodrigo, już dawno pewnie wyleciałaby ze szkoły. 

 Cały wieczór minął dość szybko. Diego "wpasował" się w towarzystwo. Najlepiej jednak dogadywał się z Marco. Chyba zostaną, lub już nimi są, najlepszymi przyjaciółmi. 

 Siedzieli w klubie około cztery godziny. Nieprzespane noce dają o sobie znać, o 18:00 już chciała położyć się do łóżka i zasnąć. 

- Chce ci się spać - oznajmił Diego.

- Może trochę - odparła oparta o jego ramię.

- Warto szlajać się po nocach, nie wiadomo gdzie i nie wiadomo z kim? - nawet się nie ruszyła i tak już wiedziała, że ma co do tego rację. Pożegnali się z resztą i wyszli z klubu.

- Na pewno nie chcesz zostać z nimi? - zapytała po raz kolejny.

- Na pewno. Poza tym nie mam wyboru. Sama nie dojdziesz, prędzej byś padła na ziemię. A ja obiecałem twojemu ojcu, ze będę za tobą chodził, aż stara Violetta na 100% nie wróci.

- Coś ty jej zrobił? - zapytała Esmeralda jak weszli do środka. Dziewczyna ledwo stała na nogach. 

- Ja nic. Gdyby w nocy spała, zamiast szlajać się gdzieś z kimś mogłaby teraz stać na własnych nogach - powiedział i zaprowadził ją do pokoju. Schowała się pod kołdrą i zasnęła. Nie odespała tego, ponieważ obudził dźwięk telefony. Odebrała.

- Halo?

- Hej Violetta. Spotkamy się dzisiaj - po drugiej stronie odezwał się Rodrigo.

- Sorry, nie mogę. Mam plany - odparła.

- No dobra... To kiedy się spotkamy?

- Nie wiem. Odezwę się. Muszę już kończyć.

- Pa - rozłączył się. Ktoś zapukał do drzwi. Był to Diego.

- Nie śpisz? - zapytał zaglądając do pokoju.

- Nie.

- Olga woła wszystkich na kolację.

- Już idę - odparła, zrzucając z siebie kołdrę i wstając na proste nogi.

 Po kolacji Violetta i Diego postanowili, że oglądnął jakiś film. Violetta wybrała "Tres metros sobrel el cielo". Ułożyli się wygodnie na łóżku z miską popcornu i włączyli film.

 Tak, to ten moment. Ich palce, sięgające do miski, styknęły się akurat podczas romantycznego momentu, co też dostarczyło im odpowiedniej muzyki. Odwrócili się do siebie i spojrzeli sobie w oczy. Powoli się do siebie zbliżali... Zaraz, przecież to nie tak bajka. Po co im jakiś romantyczny moment w filmie skoro od samego patrzenia sobie w oczy zrobiła się odpowiednia atmosfera. Nie potrzebna im żadna muzyka, aby ich usta złączyły się w pocałunku. Długim, namiętnym i pełnym miłości. Odsunęli się od siebie w momencie, w którym Ache zaczął się drzeć, bo stracił dziewczynę i przyjaciela. 

- Nigdy więcej nie pozwolę ci wybierać filmu - oznajmił Diego. Dziewczyna się zaśmiała i jeszcze raz go pocałowała po czym się do niego przytuliła.

- Kocham cię - szepnęła mu do ucha.

- Ja ciebie też - usłyszała w odpowiedzi.

Wydawać by się mogło, że to koniec, ale nie będzie jeszcze jedna część i mam nadzieję, że ostatnia bo trochę długie to wyszło. Po tym co przeczytaliście do tej pory chciałabym też wiedzieć jak wam się wydaje: To będzie Sad End czy Happy End. Zaznaczcie w relacjach lub w komentarzu. Chciałam też powiedzieć, że jest ankieta i tylko dwa głosy. Możecie zaznaczyć więcej niż jedną odpowiedź!

Czekam na opinie;D